toneelregie (selectie)


prometheus van aischylos (1990)

cast: francis weismuller, anke jansen, hilt de vos
theatergroep ellips

Deze lichte, heldere verbeelding brengt de eerste tragedie uit de toneelgeschiedenis heel dicht in de buurt
van de modernste stukken uit onze eeuw. De spanning ligt in heel kleine details en wat er ter plekke
tussen drie jonge vouwen gebeurt. (De Groene)
In het sobere toneelbeeld zijn dat kleine, absurde accenten die de voorstelling vrolijke tikjes geven. Net
als het bizarre dansje of het geluid van een primitief ritueel die de intens gespeelde dialoog even
onderbreken. Prometheus als kamerspel, het is een verademing na het spektakel van Hollandia,
vorig seizoen. Hier krijgt de tekst de sobere vertolking waar hij om vraagt. (De Volkskrant)
De teksten van Aischylos worden uiterst ingehouden, als het ware op een achteloze conversatietoon
uitgesproken door de spelers. Dat maakt Prometheus' geweeklaag dan ook draaglijk. Niet alleen
Prometheus was geboeid, ook ik was het. En hoe! (De Gelderlander)


deuce op basis van a quarreling pair van jane bowles (1986)



cast: catherine ten bruggencate, ria eimers
een toneelschuur productie

Wat tennissers en acteurs (m/v) gemeen zouden moeten hebben is de concentratie, het gespitst zijn op
elkaars bewegingen en houdingen om zo elkaars psyche te doorgronden. In de voorstelling die ik zag
was die concentratie bijna volmaakt. Hier was sprake van toneelspelen zoals dat hoort te zijn, intens
en toch ontspannen, erop uit om elkaar onderuit te halen maar met liefde. De onderlinge band die
tegenstanders in een sport als tennis hebben, kenmerkt ook goed acteren, dat wil zeggen risico's
nemen. Zo kan de zusterruzie van de verrukkelijke Jane Bowles de metafoor worden van mensen, in
ieder geval vrouwen, die ondanks alle tegenstellingen bij elkaar horen. Wat een heerlijk dames-enkel,
dit Deuce. (NRC Handelsblad)
Onder regie van Annette Apon is iedere verplaatsing, sprong en uitglijder tot op de seconde uitgekiend.
Wat Deuce leuk maakt, is dat de speelsters elkaar binnen dat vastgestelde stramien toch weten te
verrassen. Dat ene rare sprongetje van Eimers, die onverwachte uithaal van Ten Bruggencate, het is
niet alleen leuk voor de kijker maar het brengt de tegenspeelster ook even uit balans. En zo wordt het
toch weer een echte wedstrijd, ditmaal in toneelspelen. Wat me vooral aan Deuce bevalt, is het speelse
van de operatie. Ten Bruggencate, de deftige ster van Persona en Publiekstheater, lijkt uit een keurslijf
bevrijd en ze heeft er zichtbaar plezier in. Ik zou wel eens meer grootschalige produkties willen zien die
met deze mentaliteit zijn gemaakt. (De Volkskrant)

meer tennis


het jaagt door de dagmarkt van hubert fermin (1984)

cast: hubert fermin
een toneelschuur productie

Ik vind het overrompelend hoe Fermin met zeer alledaags woorden en zinnen zo'n diepgang en zulke
verrassende associaties kan bereiken. Fermin speelt niet de man, maar beschrijft hem. Zijn handen en
gezicht laten zien, dat hij bij alles wat hij beweert voortdurend nadenkt, alsof hij het ter plekke verzint
en ook zelf zo voelt. Zeer suggestief krijgt de rustige presentatie toch een image van gedwongen haast,
door de druppelaar aan het eind van de vele tientallen meters tuinslang, die slingerend langs haspels
en bouwstempels het toneel omsluit. (Utrechts Nieuwsblad)
Ongeveer veertig glazen duurt de voorstelling, die een ongewone dichterlijke lading in zich heeft. Een
spanning die puur vanuit een bewust hanteren van de taal wordt uitgedrukt. Annette Apon heeft Hubert
Fermin in zijn theatergedicht geregisseerd. Ze moeten elkaar bijzonder goed hebben begrepen, want
schijnbaar moeilijk toegankelijk, houdt de voorstelling je al die veertig glazen lang in haar ban.
(Haarlems Dagblad)


footfalls, ohio impromptu en rockeby, 3 stukken van samuel beckett (1983)



cast: annet kouwenhoven, titus muizelaar, truus te selle
maatschappij discordia

Drie schitterende voorbeelden van zeer evocatief spelen met taal, bewust tegen onze taalgewenning
in, waardoor die zeer puntig-beeldend wordt en preciezer ervaringen voelbaar maakt, die in veel
woorden zouden verdwijnen. Eenzelfde toegespitste karigheid in het spelen onder de
bewonderenswaardige regie van Annette Apon, die klaarblijkelijk uit haar film-regie-ervaring weet hoe
heldersprekend spel juist met heel weinig kan worden - en waar de spelers ook in thuis zijn. (Trouw)
Met subtiele, licht frivole accenten, die nooit appelleren aan primair instinctieve reacties, tast
Discordia de theatrale grenzen af. Een Discordiaanse variant op de inmiddels doorgesabbelde
Brechtiaanse vervreemding. (De Volkskrant)
Maatschappij Discordia levert met deze drie stukken opnieuw een prachtige toneelbijdrage. De
spanning die erin optreedt heeft te maken met de tekst maar evenveel met de vorm, de manier
waarop Annette Apon (vooral bekend als regisseuse van de films Golven en Giovanni) geregisseerd
heeft. Ze begrijpt Beckett, maar ook weet ze op een heel artistieke en esthetische manier dat
kwetsbare medium toneel te beheersen. Vorm en inhoud ontmoeten elkaar in een welhaast
volmaakte synthese. (Haarlems Nieuwsblad)